Reggio Emilia Yaklaşımı

             Reggio Emilia Yaklaşımı, 1970 yılında İtalya'daki okulöncesi eğitim kurumlarında reform yapmak ve yeni yaklaşımları uygulamak amacıyla geliştirilen okul öncesi eğitim programı.

             İtalyan hükümeti tarafından belediyelere verilen okul öncesi eğitimi yaygınlaştırma görevi sırasında ortaya çıkmış ve Malaguzzi tarafından geliştirilmiştir. Malaguzzi, Piaget, Vygotsky, Bruner ve diğerlerinin sosyal yapılandırmacılığa ilişkin görüşlerinden etkilenmiştir.

             Reggio Emilia yaklaşımına göre çocuklar hayatın anlamıyla ilgili cevaplar ararlar. Onlara cevabı vermek için acele etmek yerine cevabı kendilerinin bulması için teşvik etmek gereklidir. Okul öncesi erken çocukluk eğitiminde yapılması gereken, çocukların gelişimini destekleyip ilerlemelerini teşvik edici bir ortam yaratarak kendi fikirlerinin gelişmesine fırsat tanımaktır. Çocuklar teoriler geliştiren, bilgi üreten, gözlem yapan, aktif deneyimler edinen, sosyal, duygusal ve zihinsel yönden farklı kaynaklara sahip olan kişilerdir. Çocukların sayısız yaratıcı, entellektüel ve iletişimsel potensiyelleri vardır ve her birine saygı gösterilmelidir.

              Reggio Emilia yaklaşımında, çocuklara somut yaşantılar sunulur, bu sayede yeni deneyimler kazanmalarına yardımcı olunur. Kendilerini ifade ederken çok farklı sembolik araçlardan yararlanabilirler. Örneğin; resim, heykel, müzik, gölge oyunları, dramatik oyun gibi. Reggio yaklaşımında buna “Çocuğun Yüz Dili” adı verilir. Çocukların düşüncelerini ve duygularını herkes tarafından görünür kılmak adına kullandıkları birçok sayıda dile sahip olduklarına inanılır. Bu diller aracılığıyla çocukların sembolik düşünmesi, yaratıcılığı ve iletişim becerileri gelişir.

             Reggio Emilia yaklaşımında proje bazlı öğrenme esastır. Çocuklara  kazandırılmak  istenen bilgi didaktik bir şekilde verilmek yerine çocuğun bilgiyi projeler aracılığıyla edinmesi hedeflenir. Bu sayede çocuklar yaşarken öğrenme imkanı bulurlar.

             Bu yöntemle, çocukların kendi yapabileceklerine güvenleri artar; kendi potansiyellerini keşfederken küçük yaşlardan itibaren bilgiyi aramanın, bulmanın ve sürekli öğrenebilmenin zevkine varıp, bir konu üzerinde derinlemesine bilgi sahibi olmayı deneyimlerler.